اما هنگامی که او ما را برای خودمان و نه برای خودش (که به ما و اعمال ما نیازی ندارد) مورد مهر قرار می دهد، نمی توانیم آن را خوب درک کرده و آن را برای خودش بکار بندیم. تیرگی های روزگار، جهل جامعه وغفلت خودمان باعث شده که تحقق خواستهای آن سَرور و امر مبارک فرجشان را دور ببینیم وسر در گریبان خود به دور خودمان چرخیده و حرکتی پاندولی داشته، خروج ها و دورشدن از خودمان و نزدیک شدن به او را نیابیم و همچنان در جای خودمان بمانیم...

چه باید کرد؟ باید عینک ها راعوض کنیم، تا دیدمان بهتر شود. باید مبانی شناخت و معرفتمان را مجددا بررسی و نوسازی کنیم. باید باورهایمان را مرور کرده و تغییراتی در آن بوجود آوریم. باید در انجام عمل، خالص تر و صادق تر شویم. باید در تقدیم ادب و ارادتها غیر او را نبینیم. باید در طهارت کامل شویم؛ و آن وقت خواهیم دید و فهمید که کمترین و کوچک ترین تلاش (به زعم ما) چه می کند. ما همواره منتظریم که او بیاید تا همه چیز را اصلاح کند. مگر او کجاست؟ مگر نه این است که او در کنار ما و با ماست؟ فقط موانع و حجابهایی بین ما و اوست که ...