او می آید . . .

بر این اعتقادیم که تمام مُنای قلب و دلمان، انجام خدمتی بهتر و بیشتر برای تحقق خواستهای صاحب ومولایمان ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است. ولی چرا جنبه های تحقق عملی این آرزویمان را کمتر می بینیم؟ درست است که ظلمت زده ایم و در بحر جهل و نفس غوطه وریم و تقصیرات و قصورات مختلف ما را احاطه نموده است؛ واجازه نفس کشیدن حتی هنگامی که سراسر غرق نور می شویم و ابواب فیض و فضلشان بر ما باریدن می گیرد، را هم نمی دهد! اما هنگامی که او ما را برای خودمان و نه برای خودش (که به ما و اعمال ما نیازی ندارد) مورد مهر قرار می دهد، نمی توانیم آن را خوب درک کرده و آن را برای خودش بکار بندیم. تیرگی های روزگار، جهل جامعه وغفلت خودمان باعث شده که تحقق خواستهای آن سَرور و امر مبارک فرجشان را دور ببینیم وسر در گریبان خود به دور خودمان چرخیده و حرکتی پاندولی داشته، خروج ها و دورشدن از خودمان و نزدیک شدن به او را نیابیم و همچنان در جای خودمان بمانیم...
چه باید کرد؟ باید عینک ها راعوض کنیم، تا دیدمان بهتر شود. باید مبانی شناخت و معرفتمان را مجددا بررسی و نوسازی کنیم. باید باورهایمان را مرور کرده و تغییراتی در آن بوجود آوریم. باید در انجام عمل، خالص تر و صادق تر شویم. باید در تقدیم ادب و ارادتها غیر او را نبینیم. باید در طهارت کامل شویم؛ و آن وقت خواهیم دید و فهمید که کمترین و کوچک ترین تلاش (به زعم ما) چه می کند.
ما همواره منتظریم که او بیاید  تا همه چیز را اصلاح کند. مگر او کجاست؟ مگر نه این است که او در کنار ما و با ماست؟ فقط موانع و حجابهایی بین ما و اوست که ...
گمان می کنیم همه چیز به دست اوست. عوض کننده و تغییر دهنده و فراهم کننده اوست. گرچه این درست است، و هرچند میزان آن برای افراد فرق می کند، ولی خود ما چکاره ایم؟ نقش ما چیست؟ آیا افکار واعمال ما هیچ تاثیری ندارد؟ ما باید فقط منتظر و نظاره گر باشیم؟ با امیدهای کاذب دلمان را خوش کنیم؟ و یا نه! ما می توانیم و ما را بر این معنا ساخته اند تا بتوانیم از همه اینها خارج شویم.
راه مولا ی ما ارواحنافداه، راه پیامبر بلند مرتبه اسلام حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه وآله وسلم واجداد طاهرینشان علیهم السلام ،راه خلیفه و وصی و جانشین پیامبر حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام وفرزندان معصومشان علیهم السلام، راه مبارزه با جهل وخرافه، راه مقابله با هر مستکبر و طاغوتی درعالم و راه رسیدن به خدای متعال جل عظمته است.
ما با این  حجب کثیره، قوای باطنی خود را که خوب آنها را به کار نگرفته ایم، مصروف امور بیهوده ای می نماییم که نه به کار او آید و نه به کارخودمان. دفع الوقت می نماییم و به جای قرار دادن در رأس همه امورمان که به او و خواستهای الهی و زیبایش توجه کردن است، دور و برمان را شلوغ کرده و از اصول غافل شده و به فروع های نه خیلی رهگشا می پردازیم. و لذاست که می مانیم و یا حرکتمان به سوی او به کندی صورت می پذیرد.
پس برماست که در امور جاریمان بازنگری کرده وضمن قوت بخشیدن و تحکیم عقیده و باورهایمان ،آنها را جهتی به سوی او بخشیده و از هر تلاشی در این راستا فروگذار ننماییم. انشاءالله.

بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا صاحب الزمان (ارواحنا فداک)

در هوای او

آن چه مهم است در راه عشق به امام زمان ارواحنا فداه بودن است...
و در این راه تلاش کردن...
برای تحصیل و خوشایندی نظر مبارکشان ...
حتی اگر به مقصد نرسیم ...
ارزش در راه بودن آنقدر بالاست که تمام اجر واصلان را نصیب می نماید که در راه رفته، نیت رسیدن به پایان راه را دارد و اعمال به نیت و تلاش است ...
پیامبری در بیابانی راه می پیمود، به کوهی رسید . مورچه ای را دید که تک و تنها در حال تلاش و زحمت است و از کوه مقدار کمی خاک بر می دارد و چند متر آن طرف تر آنها را روی هم انباشته می کند.
پرسید: چه می کنی؟
مورچه گفت: می خواهم این کوه را جا به جا کنم!
نبی خدا لبخند زد و پرسید:برای چه؟
مورچه گفت : معشوقی دارم که به من گفته است اگر مرا می خواهی باید این کوه را جابجا کنی.
پیامبر خدا فرمود:تو که نمی توانی این کوه را جابجا کنی!
مورچه گفت : می دانم که نمی توانم ولی همه دلخوشیم به این است که در راه معشوقم مشغول کارم، اگر هم عمرم سرآمد، در راه رسیدن به معشوق مرده ام.
زندگی چیزی جز قدم زدن و تلاش کردن در راه معشوق نیست ....
با دیدی باز و اندیشه ای روشن معشوقی کامل پیدا کردن و تمام عمر در راه عشق او قدم بر داشن و عرق ریختن ...
شاید نتوانیم به آن چیزی که می خواهیم برسیم ، ولی در راه بودن لذتی دارد وصف ناشدنی